Kim was zaterdag nog maar net geland, na een stage in Spanje, of ze had haar sportzak al ingeladen voor de duathlon in Kortrijk. Met de zware benen, van de stage en terugreis, lagen de verwachtingen niet te hoog. Toch verliep het vrij goed in de wedstrijd en kon ze, met een mooie 2de plaats, mee op het podium. Klaar voor het echte werk de volgende weken.
0 Comments
Bert en Wout kwamen zondag aan de start van het EK duatlon long distance in Vejle (Denemarken). Zij schreven onderstaande verslagen:
Verslag Wout: Deze wedstrijd stond in het groot aangevinkt in mijn agenda. 7 weken lang had ik intensief getraind voor die ene dag. Eenmaal het startschot gegeven liep ik vanaf minuut 1 op kop en had meteen het juiste tempo. Toen ik na 2 kilometer vroeg aan een Luxemburger om even over te nemen zei hij het volgende in het Engels: 'Ik ga niet overnemen ik ben eerste in mijn age group en ik ga jou gewoon volgen'. Met zulke mentaliteit ben ik niet groot gebracht en ik wou gewoon racen en niet bezig zijn met de verschillende categorieën. Uiteindelijk heb ik de volle 10 km op kop gelopen met toch nog de rem op. Na 33.02min kon ik als eerste wisselen en beginnen aan een loodzware fietsproef van 2 rondes die 30 km telde met 700 hoogtemeters. De dag ervoor had ik al vastgesteld dat het werken zou worden op de fiets en het parcours iets te zwaar was voor mij. Na 5 km mochten we meteen de eerste heuvel over: 1200 m lang met 7% stijgingspercentage gemiddeld. Na 15 km fietsen zat ik in een zeer goede positie, 3de algemeen (age groupers) tot ik bij een haakse bocht tussen de huizen geen zicht had op de straat achter de huizen. Daar was een deelnemer gevallen. Voor ik het besefte knalde ik er recht op en viel op de Deense atleet. Mijn ketting zat geblokkeerd, drinkbussen en repen lagen over heel de weg waardoor ik 2-3' verloor. Eenmaal ik terug op de fiets zat, draaide het voor geen meter meer. Voor elke meter moest ik werken en harken waardoor ik nooit nog een fatsoenlijk ritme vond. Uiteindelijk nog wel op karakter uitgefietst, maar niet meer aan het lopen begonnen. Mentaal was het game over. Achteraf misschien niet de juiste beslissing maar op zulke dagen moet alles meezitten. De vorm zit goed en gaan gewoon lekker door. Nu zal ik me enkele maanden toeleggen op 3000m & 5000m. Verslag Bert: Bij het eerste lopen was ik gedurende de eerste 2km mee met de kop van de wedstrijd, toen Wout er een snok aan gaf spatte het veld uiteen en nam ik de kop van de achtervolgende groep. Dit ging goed tot km 8, hier werd ik uit het ritme gehaald door trage vrouwen (wie verzint het om die 5' vroeger te laten starten op een 10km met 120! bochten) en heb ik de laatste 2km afgezien tot de wisselzone. Goede wissel tot aan het einde van de zone waar een overijverige official zei mijn nummer goed te hangen en het in mijn haast volledig lostrok en dus terug kon vasthangen. Dag concurrenten dus. Het fietsen wou ik vooral goed indelen en op het gevaarlijke ( tussen het verkeer) parcours veilig aankomen. Mss iets te rustig vertrokken ( 2e ronde was veel sneller dan mijn eerste) en op de eerste kasseien verloor ik mijn drinkbus. Even verder ging ik in een afdaling rechtdoor de omheining in ipv de te gevaarlijke bocht naar links te nemen. Na de eerste ronde miste ik ook de drinkbus in de bevoorradingszone. Toch verliep deze 2e ronde beter dan verhoopt. Aan het einde van het fietsen had ik dan eindelijk wat drinken te pakken en kon ik aan het laatste lopen beginnen. Ik vond direct het tempo om de laatste 10km van dit kloteparcours (leek wel een veldloop, maar dan op een parking) rustig uit te joggen. Uiteindelijk als 5e +35 over de meet. Gezien de sterke concurrentie tevreden met de plaats. Wat vooraf speelde:
1 week voor de 1ste wedstrijd in het befaamde Frans GP duatloncircuit (sprintafstand) in 1ste divisie, kregen we bericht van mijn Frans team (les Tritons Meldois) dat ik mocht deelnemen! Ik wist het al enkele weken dat ik mijn selectie had verdiend indien Marion Gay Paigon niet was hersteld van haar voetblessure die ze eerder opliep tijdens onze selectiewedstrijd in Meaux. Owv winterse buien was deze duatlon afgelast en vervangen door een veredelde cross van 11km: 4de. Dit was een mooi resultaat. Een bevestiging van de goede loopvorm die ik kort na de eindejaarsfeesten te pakken had. In ieder ander GP-seizoen zou ik met het conditiepeil dat ik nu vastheb, gerust zijn in een plaatsje in ons team. Vorig seizoen zijn we als 2de geëindigd en dat heeft nu zo zijn gevolgen. Meaux heeft zoveel topmeisjes aangetrokken, een heus 'sterrenteam', waardoor het voor iemand zoals ik, erg moeilijk wordt in deze competitie, in dit team te 'mogen' meedoen. Dolblij was ik dus met het bericht al was er een donkere keerzijde aan de medaille... De woensdag na de selectieloop ben ik ziek geworden, sinusitis. Dagen later zakte dit af naar de luchtwegen waardoor ik forfait moest geven voor de duatlon In Geluwe (1 week voor de GP). Het was zaak zo goed mogelijk hiervan te herstellen en afwachten hoe groot de ravage zou zijn op de conditie. De wedstrijd: De afstand bedroeg 4.2km lopen; 20km fietsen en 3km lopen. Het regende flink in de ochtend, we haalden net 6°C. Bij de start was de regenval gestopt, maar het parcours lag er nat en glad bij. Bij de start wordt ieder team met zijn atleten aangekondigd. Als je dan als 2de team wordt opgeroepen... Je staat daar dan op de 1ste rij. Ik durfde niet links of rechts van me te kijken uit angst dat ik zou beginnen te twijfelen aan mezelf. In plaats van te genieten, vraag ik me dan af wat ik daar tussen sta te doen. Dat wilde ik niet toelaten... 80 atleten aan de start. Ik had dus eventjes de tijd om mezelf op te peppen en me niet te verliezen in negatieve stress. De start verliep hectisch. Maar na een flinke helling, een strook onverhard door de modder en gras, kom je wel op je plaats terecht. Ik voelde dat ik te snel was gestart, mijn luchtwegen protesteerden... Ik keek vooral uit naar het moment dat ik op de fiets mocht. Als 36ste de WZ in, een matige wissel. De fiets op. Na 1 fietsronde vooraan in een groepje te hebben rondgereden, getuige van 2 valpartijen, zag ik mijn ploegmaatje Julie aan de kant staan (gevallen). Nadat ik een helling tegen de wind kop getrokken had, kwam ze voorbij in een vlak stuk met zijdelingse rugwind en deed teken dat ik mee moest. Julie is een echte 'tank'. De hele groep reed ze aan flarden met slechts enkele overblijvers. In ronde 3 haalden we ook Kristina bij. 3 ploegmaatjes samen! En 2 vooruit! Julie zei dat ik me moest sparen omdat ze wellicht niet kon lopen door de gevolgen van de valpartij. Daarom hielp ze ons met haar fietskunsten zo ver mogelijk vooraan af te zetten! Als ik merkte dat ze even à block zat, nam ik over. Ik voelde me sterk op de fiets en amuseerde me! 1 aanval heb ik gecounterd en 1 gat gedicht. Ik tekende de 10de fietstijd! De laatste 3km waren natuurlijk weer lastig. Ik hoorde de verwondering in de stemmen van onze coach, supporters, onze mannen. Dus ik wist dat ik een knappe positie beet had. Deze kon ik niet houden en werd nog door ik denk een 7-tal naar huis gelopen. Individueel eindresultaat: 16de en als team mochten we als 2de op het podium! Het was een toffe ervaring en een mooie herinnering! Als topmeisjes na de wedstrijd naar jou toekomen en je feliciteren met je fietsniveau, dan geeft dat voldoening en motivatie! Hoe ouder de wijn, hoe beter lijkt me hier een toepasselijk spreekwoord ;-) Zaterdag 17 februari stond bij onze 3 duatleten al enkele weken met rood in hun agenda omcirkeld. Dan konden ze eindelijk hun spikes en de modder omruilen voor hun loopschoenen en tijdritfiets in het zonnige Mallorca. De wedstrijd was er eentje van de powermanseries. Eerst moest er 10 (9,5km) over de dijk gelopen worden vervolgens 60km op een heuvelachtig terrein gefietst en afsluiten gebeurde terug op hetzelfde looprondje op de dijk.
Voor Bert en Wout ging de wedstrijd om 9u onder een stralende zon van start. Wout brandend van ambitie zette zich op de 1e startrij langs Seppe Odeyn (ex-wereldkampioen en 1 van de beste duatleten van het laatste decennium). Bert nam een rij verder plaats tussen zijn concurrenten in de +35 categorie. Eenmaal het startschot weerklonk zonderden zich direct een 10-tal atleten van de rest van het pak af. Deze 10 bestonden uit 9 elite atleten en … Wout. Wout die de laatste weken het nodige vertrouwen getankt had op enkele sterk bezette wedstrijden bij onze noorderburen, nam zelfs het commando in de eerste kilometers en dunde zowaar de kopgroep verder uit. Iets voor halfweg namen de 2 sterkere lopers (een Spanjaard en een Deen) over en gingen er vandoor. Wout en Seppe besloten om het werk in de achtervolging te verdelen en op deze manier de achterstand niet te groot te laten worden. Samen met een Brit bereikten ze op een kleine halve minuut van de kop van de wedstrijd de wisselzone. Door een gebrek aan ervaring verloor Wout hier wat tijd en moest hij alleen op zijn fiets vertrekken voor 60 zware fietskilometers. In de eerste omloop van 30km wist hij goed stand te houden en haalde de snel lopende Deen bij. In de 2e omloop kreeg hij het wat zwaarder en kwam er o.a. een Fins vliegmachien voorbij gevlogen. Maar wetende dat er nog een run ging aankomen, liet hij zich niet vangen en trapte hij lustig zijn eigen tempo verder om uiteindelijk als 8e terug aan het lopen te mogen beginnen. Voor de mensen die zijn interview voor Eén gezien hebben tijdens de corrida in Leuven weten wat hij nu ging doen: ‘lopen zo hard hij kan‘. En of hij nog hard kon lopen, hij schudde de 2e snelste looptijd uit zijn benen om uiteindelijk op minder dan 10sec van de 5e en vlak achter de 6e te finishen. Dit bracht hem dus op een 7e plaats in de uitslag achter 6 elite atleten. Hij won dus niet enkel zijn categorie maar was ook nog eens 1e age grouper algemeen. In de schaduw van Wout, was Bert W iets rustiger aan zijn wedstrijd begonnen. Hij nestelde zich na de start vanachter in het 2e groepje. Hier kon hij zich bijna 200m rustig houden om dan de kop van de groep te nemen. Bert had duidelijk ook een goede dag want onder zijn leiding dunde de 2e groep stelselmatig uit en raapten ze atleten die door Wout uit de kopgroep gegooid werden op. Halfweg liepen er dan enkele sterk lopende Spanjaarden weg. Bert besloot deze aanval niet te beantwoorden en bij zijn Luxemburgse +35 concurrent te blijven. Toen deze op een gegeven moment tekenen van zwakte vertoonde gooide Bert het tempo terug omhoog om zo met voorsprong aan het fietsen te kunnen beginnen. Bert sloot het lopen rond de 15e plaats algemeen af en als 1e in zijn categorie. Na een voor zijn doen vrij vlotte wissel begon hij goed aan het fietsen. Na een kleine 5km kwam zoals verwacht de Luxemburger aansluiten en probeerde hij Bert direct te lossen. Maar deze had waarschijnlijk echt een goede dag en kon blijven aanklampen. Tot hij na een km of 10 een bocht iets te enthousiast nam en hierdoor door de kiezelsteentjes moest. Met als gevolg een leeglopende achterband en wedstrijd over. Dan maar rustig naar de wisselzone terugkeren en ondertussen supporteren voor Wout, Kim en Seppe. Kim haar start was 5min na die van de mannen. Zij was al enkele dagen samen met haar vriend Ives in Mallorca en samen hadden ze er nog enkele pittige trainingen afgewerkt. Eenmaal ze goed en wel vertrokken waren, trokken een Spaanse en Britse atlete onmiddellijk op avontuur. Met al haar ervaring liet Kim ze begaan en nestelde zich in het spoor van de Nederlandse topfavoriete Miriam Van Rijen. Wat iedereen de laatste tijd op trainingen al kon zien was dat ze over een blakende loopvorm beschikt en dat liet ze hier nu ook zien, gedurende 7km ging ze mee in dit hoge tempo. Jammer genoeg moest ze op het einde een klein gaatje laten waardoor ze alleen in 5e positie aan de fietsproef moest beginnen. Tijdens de fietsproef had ze het in het begin op de krachtstukken moeilijk tegen enkele gepatenteerde hardrijdsters. Zo was Kim na 30km enkele plaatsen verloren en leek de top 5 buiten bereik. Maar dat ze over een hoop doorzettingsvermogen beschikt, dat bewees ze hier opnieuw. Op karakter bleef ze tegen de wind in beuken om toch de aansluiting te behouden en leverde ze nog een mooie 2e fietsronde af. Wat er in het begin van de 2e loopproef gebeurde blijft een raadsel. Ze kon haar tempo niet vinden en liep een moeizame 1e ronde. Langs de zijlijn zagen we het even somber in. Maar opeens waren de goede benen terug en zagen we in de verte dat Kim terug aan een remonte begonnen was. Deze sterke eindsprint heeft uiteindelijk hetzelfde resultaat als voor Wout, een knappe 7e plaats in de algemene uitslag op geringe afstand van de top 5. De wedstrijd bij de mannen werd gewonnen door landgenoot Seppe Odeyn en bij de vrouwen door de Nederlandse Miriam Van Rijen. Zondag stond de laatste duatlon van mijn seizoen op het programma: BK duatlon standard distance stayer (10/40/10) te Torhout (Memorial Benny Vansteelandt).
Voorbeschouwing: Ik had het al in de gaten na de GP in Evreux (3 weken geleden) dat het moeilijk zou worden om een plaatsje op het kampioenenpodium te veroveren. Ik kom namelijk net ietsje tekort in de loopnummers. Het is een zwaar programma geweest, 4 weekends na elkaar 'belangrijke' wedstrijden (GP Evreux, interland 3000m, GP Noyon en het BK). Tja, de kalenders heb je jammer genoeg niet te kiezen. De interland stond oorspronkelijk niet op het schema. In laatste instantie kreeg ik een selectie... Dankzij de flexibiliteit en de empathie van mijn geweldige collega's (ICCU Jessa) kon ik ook hieraan deelnemen! 4 grote wedstrijden dus... Dit wilt zeggen teren op de vorm die je hebt opgebouwd en deze proberen vast te houden. Na de wedstrijd enkele dagen goed recupereren, 1 kwalitatieve trainingsprikkel op woensdag, je verder verzorgen zodat je niet ziek wordt, als ook fris en opgeladen (fysiek en mentaal) aan de start van de volgende wedstrijd verschijnen. Dit is niet zo vanzelfsprekend omdat je nog 'werkt', je 'huishouden' doet, de 'kinesist' moet bezoeken (schouderrevalidatie)... Ik ben dan ook heel blij dat ik zondag deze drukke periode heb kunnen afsluiten! De wedstrijd: 1) Een vlotte start in de 1ste loopproef op een gewijzigd parcours ( <10km) in vgl met vorig jaar met veel keren en draaien. Emma Claisse bepaalde het tempo, Ilse plakte er tegenaan. Kelly Decaluwe en ik afwisselend in positie 3 en 4. Tussen km 7 en 8 kon ik niet meer reageren op de slimme tempoversnellingen van Emma (steeds na een bocht) en moest de 3 laten gaan. De kloof met de overige deelnemers was eerder al geslagen. Ik had een riante achterstand van 23" op Kelly die ondertussen Emma en Ilse had moeten laten gaan. 2) De wissel lopen-fietsen: Nog nooit eerder zo slecht gewisseld. De voeten geraakten maar niet op mijn fietsschoenen om in een volgende stap beetje snelheid te maken en vervolgens de voeten in de schoenen te steken... 3) Fietsproef: Na ongeveer 2km zag ik Kelly op de 'helling' van het parcours: ik reed ernaar toe. Ik voelde me vrij goed op de fiets. We namen wisselend de kop. Ik probeerde door tempoversnellingen Kelly af te matten. Halverwege de fietsproef zagen we Emma in de verte. Ik wilde ernaar toe. Maar dan zou Kelly ook vol moeten meewerken... Dat feestje ging natuurlijk niet door (Emma is het ploegmaatje van Kelly). Ok, dan terug temporiseren en vechten voor brons. Ik mocht haar niet meenemen naar de afsluitende 5km run, dan zou ik een vogel voor de kat zijn. Verder geprobeerd om Kelly kwijt te geraken. Ik verbaasde mezelf soms van mijn acties... Maar helaas, aanvallend rijden kost veel energie. Spierkrampen begonnen op te spelen. Kelly reed sterk, en zo goed ben ik nu ook weer niet om een bijtertje ervan af te rijden. 4) Samen de wisselzone in. Ook deze wissel verliep niet zoals het moet. Een spierkramp in de kuit was de boosdoener. 5) De afsluitende 5km run: Ik kwam niet op tempo. Al meteen had Kelly een kloofje op mij geslagen. Ik moest ernaar toe, maar dat lukte niet. Toen ze na 2km verder uitliep, heb ik de handdoek in de ring gegooid. Met als gevolg de meest 'ondankbare' 4de plaats. Toegegeven, is dat geen fijn gevoel. Ondanks dat ik wel een goede wedstrijd heb afgelegd. De tegenstand was beter! Groetjes, Kimmie Kim is weer goed op dreef de laatste weken. Na afloop van de duatlon La Gileppe bezorgde ze ons onderstaand verslagje:
Zaterdagochtend om 6u20 ging de wekker af. Deelname aan de duatlon "La Gileppe" (start: 10u) stond op het programma. Mijn bioritme werd op nog geen 24u tijd 180° omgedraaid. Vrijdagochtend uit een reeksje nachtshifts gekomen. Het hoort er allemaal bij. Ik kende het parcours niet. Maar het is geen verrassing dat, als je in de Hoge Venen vertoeft, het niet 'vlak' zal zijn... Ik ben blij met mijn 2de plaats, achter de Duitse klasbak Ziemons Kristina!! Ik ken haar o.a. uit de Franse GP waar ze steeds meestrijdt voor een ereplaats. Het regende non-stop pijpenstelen. De Garmin gaf 12.2°C aan! Gelukkig had ik een tube zalf meegenomen die bescherming biedt bij regen en koude. Dit was geen overbodige luxe. - 1ste run: 5km met ik schat een 100hm: 18'47 gevolgd door een vlotte wissel (29") - Non-stayer bike: 24km (+/- 450hm): 48'54 Ik koos voor de koersfiets ipv TT. De eerste 7km reden we door het bos met enkele kleine stijle puistjes, draaien en keren. Het was opletten owv gladheid en een hoger risico op lek rijden door de regenvloed, modder& steentjes. Gevolgd door de langere beklimming (7-tal km). Op de laatste 2km van die beklimming zag ik Kristina rijden. Ik kwam dichterbij maar nooit helemaal tot bij haar. In de laatste kms kreeg ik het gezelschap van de Nederlandse Floor Van Den Brand. - Gevolg: Na de WZ (36"), was het verschil tussen Kristina en mij 6" en tussen Floor en mij 2"! - Kristina nam vlot afstand in de afsluitende 2.5km en won de duatlon. Ik ( 9'47) liep weg van Floor en werd mooi 2de. Grtjs, Kimmie Kim bezorgde ons onderstaand verslagje na afloop van de Alpe d'Huez duatlon:
Dinsdag verscheen ik aan de start vd sprintduatlon Alpes d'Huez. Nu ja 'sprint' is voor mij toch wat uit de context getrokken... Run 1: 6,5km met 100hm in verwerkt met offroadstukken in (tijd:26'19) Bike: timetrial Alpe d'Huez: 15km met 1170hm (!!) (tijd:1u11 27) Run 2: 2,5km met 30hm (tijd:13'48) ---》Kimmie op alles behalve sprintspeed dus :-) Ik zoek geen excuses hiervoor want ik voorspelde dit. Adhv de startlijst zei ik op voorhand tevreden te zijn met een top 15 plaats. Het is een 13de plaats geworden. 2de in mijn categorie. Maandagavond waren we gearriveerd bij onze Nederlandse vrienden die een chambres d' hôtes(les2M)uitbaten in Vénosc. Omdat Ives en mijn werkrooster het niet toelieten vroeger af te reizen, zat ik dus nog met lome reisbenen. Hierbij, het nog niet 'geacclimatiseerd' zijn op hoogte, nog niet geklommen en n suikerspiegel die werkelijk alle records verbreekt (uit ervaring heb ik 3 dagen nodig om dit terug onder controle te krijgen) maken dat ik niet in ideale conditie kon deelnemen. Dit was mijn bedoeling ook niet. Omdat we hier nu op dit moment van het jaar (normaal in juni) vertoeven, kon ik dit 'speciaal' format wel eens een keer meemaken. Vanaf morgen is het de bedoeling wat fietskilometers op te bouwen en te genieten van een mooie sportieve vakantie. De wedstrijd: Een goede 'enthousiaste' 1ste run. Op de fiets verloor ik vele plaatsen. Het draaide 'hoekig', de wielen wat 'vierkant'. Ik legde me er snel bij neer en telde bocht na bocht af. Eindelijk boven moesten opnieuw de loopschoenen aangetrokken worden... Horror was dit voor mij... Op meer dan 1800m boven de zeespiegel in de regen, 8 graden. Verkleumd was ik blij dat ik over de finish kwam gestrompeld. Meer dan het vernoemen waard: Aan de start stond ook Veerle Dejaeghere die samen met mijn teammaatje van Meaux, Jan Petralia, hier op stage was. Hij heeft tevens deze duatlon gewonnen!!! Hij overtuigde Veerle om eens van 'duatlon' te proeven. Ik kan hem geen ongelijk geven en begrijp waarom hij haar meesleurde. Het was enkel klimmen op de fiets. Ze is een lichtgewichtje maar vermogen dat dit raspaardje ontwikkelt, is werkelijk fenomenaal! Op n 39/25 trok ze zichzelf vooruit. Pas op n 2km vd finish kwam ik bij haar. Tijdens de laatste run kwam ze me opnieuw voorbij.Respect voor deze topatlete met een warme persoonlijkheid! Ook Emma Claisse, een 19 jarige, van Belgische makelij deed het voortreffelijk met een 6de plaats! Afgelopen weekend had aan de Nederlandse kust het Belgisch kampioenschap Duatlon plaats. Van onze groep tekenden Kim en Bert W present. De reden dat dit in Nederland plaats heeft is omdat de Nederlanders ook om hun nationale titels strijden en er zo een groter deelnemersveld is. Het was een wedstrijd van 10 km lopen ( 4 rondjes van 2,5km door de duinen ), 60 km fietsen (3 x 20km op de dijk ) en nog eens dezelfde 10km lopen. Dit allemaal bij een temperatuur van boven de dertig graden. Kim, die als titelverdedigster aan de start kwam begon goed aan de wedstrijd, ze nam direct positie in de kop van de wedstrijd en zou gaan strijden voor de podiumplaatsen. Na de eerste run wisselde ze als 3e. In het fietsen gaf ze een plaatsje prijs. Uiteindelijk kwam ze ook als 4e Belgische over de meet en als 2e in haar categorie. Opnieuw een podiumplaats op het Belgisch kampioenschap. Bert verging het deze keer minder vlot. Bij het eerste loopnummer kon hij zich nog net achter de echte toppers handhaven, maar in het fietsnummer verloor hij een 10-tal posities. Bij het ingaan van de laatste 10 loopkilometer struikelde hij even waardoor hij zijn enkel omsloeg. Enkele ogenblikken bleef hij ontredderd zitten om dan op advies van zijn ouders de wedstrijd toch uit te doen. Hij kwam als 16e Belg en 11e in zijn categorie over de finishlijn. Afgelopen zondag had in het Duitse Sankt-Wendel het Europees Kampioenschap Powerman plaats. Bert W. stuurde ons zijn verhaal door: Zondag 21 Mei 2017 stond al sinds het begin van het jaar met rood in mijn agenda aangestipt. Deze dag zou ik voor de eerste keer kennismaken met de Powerman. Het was dan ook nog eens onmiddellijk het Europees kampioenschap. Deze middle distance wedstrijd van 10km lopen, 60 km fietsen en opnieuw 10 km lopen moest ook duidelijk maken of ik wel iets kan gaan doen op het Wk Long Distance begin september in Zofingen (Zwitserland). De wedstrijd zou uiteindelijk 11km - 63 km - 11 km worden en over iedere 11 km lopen kregen we 200 hoogtemeters te verwerken. Ook vinden blijkbaar steeds meer wedstrijdorganisaties dat er door weides en velden moet gelopen worden. En aangezien mijn mening is dat een wei voor koeien bestemd is en niet om door te lopen was dit een nog grotere opdoffer dan die hellingen. Het fietsparcours moesten we 3 keer afleggen en bevatte per ronde 2 stevigere hellingen en een paar vervelende knikskes. Maar voor de rest bevatte het geen onaangename verrassingen. Nadat eerst de elite sporters op gang waren geschoten was het dan om half 10 de beurt aan ons. Eenmaal het startschot weerklonken had, stoven al de atleten als gekken weg en vroeg ik me af, wat kom ik hier toch doen? Even later volgde dan de opluchting, blijkbaar hadden de meesten geen verkenning gedaan en die stonden na een kleine 2km al geparkeerd op de eerste helling. Halfweg de eerste ronde zat ik in de kop van de wedstrijd. Aan het einde van de eerste ronde verloor ik dan weer een 10 tal plaatsen in de wei om die dan in de 2e ronde weer goed te maken en te behouden tot het einde van het eerste loopgedeelte. Ik had een vrij goede wissel en kon zo na 40' aan het fietsen beginnen. De eerste km's waren in dalende lijn, mijn idee was om hier de benen wat te laten recupereren en warm te draaien voor wat nog ging komen. Blijkbaar hadden de anderen een ander idee en vlogen ze me langs alle kanten voorbij. Zo is het de eerste ronde blijven gaan. Tijdens de 1e helling van de 2de ronde begon ik terug wat volk bij te halen en met deze deelnemers heb ik de hele tijd haasje over gespeeld. Bergop reed ik weg en in de afdalingen kwamen zij mij terug voorbij. De top van de laatste helling was op een km van de wisselzone. Hierop besloot ik er Froome-gewijs vandoor te gaan op deze beklimming en zo al wat afstand te nemen om rustig mijn wissel te kunnen doen. Na 1u55 op de fiets konden de loopschoenen weer aangetrokken worden. Ik begon behouden aan het laatste looponderdeel omdat er normaal tijdens het lopen mij toch niemand meer zal inhalen. Ondertussen ook te horen gekregen dat ik in 3e positie zat met een ruime achterstand op de 2e en een geruststellende voorsprong op de 4e. Hierop heb ik het tempo nog wat laten zakken om voor het eerst echt te kunnen genieten van de wedstrijd en de omstandigheden. Op deze manier bereikte ik comfortabel de laatste 2km, hier kwam dan het slechte nieuws dat er 2 Duitsers samen zaten en ik dus pas 4e was. Ik heb toen nog proberen versnellen maar zag ze voor mij het stadion binnenlopen. Uiteindelijk sneuvel ik na 2u23' op iets meer dan 1 minuut van het podium. In eerste instantie was ik ontgoocheld om het verloren podium, maar na een tijdje kwam ook de tevredenheid. Uiteindelijk maar 7' verlies, op een parcours dat niet mijn ding is, op de winnaar en dat is de huidige wereldkampioen. Afspraak 3 september in Zofingen!!! Zowel Kim als Bert kwamen aan de start van het EK Powerman in Sankt-Wendel (Zwitserland). De afstand van een Powerman is in principe 10 km lopen - 60 km fietsen - 10 km lopen.
Op een zwaar loop- en fietsparcours eindigde Bert zeer dicht bij het podium, hij werd knap 4de in de categorie Middle Distance Men AG 35-39. Een uitgebreider verslag volgt nog. Kim was op zaterdag ziek geworden en in de wedstrijd brak dit volledig door. Ze wilde toch graag starten en kon zich nog een hele tijd op een 12de plaats handhaven (ETU Medium Distance Elite Women), maar uiteindelijk protesteerde het lichaam te hard, waardoor ze in het 2de loopgedeelte uit de wedstrijd is moeten stappen. Hopelijk kan ze zich nog herstellen tegen komend weekend, want dan staat voor beiden het BK Powerman op, dat zal doorgaan in Almere. |
Follow us onSponsored byArchieven
September 2021
Categorieën
All
|